Σουκραλφάτη

Η δράση της σουκραλφάτης είναι μη συστημική καθώς το φάρμακο απορροφάται ελάχιστα από το γαστρεντερικό σωλήνα. Τα μικρά ποσά που απορροφώνται απεκκρίνονται κυρίως στα ούρα.

Η σουκραλφάτη όταν βρεθεί στο όξινο γαστρικό περιβάλλον (pH <4), αντιδρά με το υδροχλωρικό οξύ και πολυμερίζεται σε μία ιξώδη σαν πάστα, με κολλητικές ικανότητες, ουσία, που φθάνει και στο πιο αλκαλικό περιβάλλον του δωδεκαδακτύλου (pH=6,5). Κατευθύνεται προς τον εξελκώμενο βλεννογόνο, τόσο στο στομάχι όσο και στο δωδεκαδάκτυλο και δένεται με τα λευκωματώδη εξιδρώματα [albumin και fibrinogen] του κρατήρα του έλκους, σχηματίζοντας έτσι έναν «αυτοκόλλητο επίδεσμο», ο οποίος καλύπτει τη θέση του έλκους και δρα ως ρυθμιστικό διάλυμα προστατεύοντας αυτό από την παραπέρα επιθετικότητα του γαστρικού οξέος, της πεψίνης και των χολικών αλάτων. Έτσι, προωθεί την εξαφάνιση των συμπτωμάτων και την επούλωση του έλκους χωρίς να επηρεάζει τις διεργασίες της πέψης ούτε τον χρόνο γαστρικής κένωσης. Η δράση του διαρκεί για 8 ώρες. Η σουκραλφάτη δεν εμφανίζει φαρμακολογική δράση στο καρδιαγγειακό ή το κεντρικό νευρικό σύστημα.

Μελέτες σε ανθρώπους και ζώα δείχνουν ότι η σουκραλφάτη προστατεύει τον γαστρεντερικό βλεννογόνο από ποικίλους ερεθιστικούς παράγοντες όπως αλκοόλ, ακετυλοσαλικυλικό οξύ και ταυροχολικό νάτριο.

Πέρα από αυτόν τον μηχανισμό δράσης, η σουκραλφάτη προστατεύει και ισχυροποιεί το γαστροδωδεκαδακτυλικό βλεννογόνο και με έναν άλλο διαφορετικό μηχανισμό, ιδιαίτερα σημαντικό: την κυτταροπροστασία. Σύμφωνα με νεώτερες απόψεις η σουκραλφάτη ενεργοποιεί το σχηματισμό της ενδογενούς προσταγλαδίνης PGE2 του βλεννογόνου, γεγονός που κατά ένα μέρος εξηγεί τις αποτελεσματικές κυτταροπροστατευτικές του ιδιότητες.

Η σουκραλφάτη γίνεται άριστα ανεκτή από όλους τους ελκοπαθείς και είναι ασφαλής γιατί δεν προκαλεί παρενέργειες ούτε στην πηκτικότητα του αίματος αλλά ούτε και στο βλεννογόνο του παχέως εντέρου.

Η σουκραλφάτη απορροφάται σε πολύ μικρό ποσοστό από το γαστρεντερικό σύστημα. Τα μικρά ποσά που απορροφώνται απεκκρίνονται κυρίως στα ούρα.

Οι μικρές ποσότητες των δισακχαριτών που απορροφούνται, αποβάλλονται στα ούρα με τη μορφή των αντίστοιχων θειικών παραγώγων. Η απορρόφηση του αργιλίου που περιέχεται στη σουκραλφάτη μπορεί να αυξηθεί σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση ή σε ασθενείς με νεφρική δυσλειτουργία.

Δεν προέκυψαν ευρήματα καρκινογένεσης σε ποντίκια και αρουραίους που έλαβαν σουκραλφάτη από του στόματος σε δόσεις μέχρι 1g/kg σε καθημερινή βάση (12 φορές η συνήθη δοσολογία σε ανθρώπους) για 2 χρόνια. Μελέτες σε ζώα δεν ανέδειξαν επιδράσεις τύπου διαταραγμένης γονιμότητας. Η επίδραση της σουκραλφάτης στη γονιμότητα σε ανθρώπους δεν είναι γνωστή.