Ντοπαμίνη

Η δοσολογία πρέπει να εξατομικεύεται και να εξαρτάται από τη σοβαρότητα του σοκ, την ανταπόκριση στη θεραπεία και τις ανεπιθύμητες ενέργειες. Ανεξάρτητα από τη χρήση της ντοπαμίνης, επιπρόσθετα απαραίτητα μέσα, όπως επαρκής αποκατάσταση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος και ακριβής προσδιορισμός της ισορροπίας των ηλεκτρολυτών, κ.λπ. δεν θα πρέπει να παραμελούνται. Για ασθενείς που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση θα πρέπει να διασφαλισθεί η αναπνευστική τους ικανότητα για την αποφυγή του κινδύνου εισρόφησης.

Η αποκατάσταση του όγκου του αίματος, εκεί όπου είναι δυνατόν, θα πρέπει να διεκπεραιώνεται πριν την έναρξη της θεραπείας. Για ασθενείς με αυξημένο προ- ή μετά-φορτίο, προτείνεται συγχορήγηση με glyceryl trinitrate ώστε να μειωθεί το καρδιακό φορτίο.

Συνιστάται η κάτωθι δοσολογία:

• Χαμηλό δοσολογικό σχήμα (π.χ. σε μονάδα εντατικής θεραπείας και σε νεφρολογικές ενδείξεις): 100-250 Mg/min = 1.5-3.5 Mg/kg/min
• Μέσο δοσολογικό σχήμα (π.χ. σε χειρουργική εντατική θεραπεία): 300-700 Mg/min = 4-10 Mg/kg/min
• Υψηλό δοσολογικό σχήμα (π.χ. σε σηπτικό σοκ): 750-1500 μg/min = 10.5-21.5 pg/kg/min

Πρέπει να γίνεται προσαρμογή του ρυθμού έγχυσης για την επίτευξη της βέλτιστης ανταπόκρισης του ασθενούς. Η πλειοψηφία των ασθενών ανταποκρίνεται ικανοποιητικά σε δοσολογίες ντοπαμίνης μικρότερες των 20μg/kg/min.

Εάν ο κύριος σκοπός της θεραπείας είναι η αύξηση της ινοτρόπου δράσης και της διούρησης, συνιστώνται δόσεις των 100-250 μg/min.

Η μέγιστη αύξηση της διούρησης επιτυγχάνεται περίπου στα 250 μg/min και παραμένει σταθερή σε ευρύ δοσολογικό σχήμα (μέχρι τα 1200 μg/min). Σε επιπλέον αύξηση της δοσολογίας, πρέπει να αναμένεται μείωση της διούρησης.

Εάν απαιτείται πρόσθετη δράση στην αρτηριακή πίεση, ενδείκνυται η αύξηση της δοσολογίας σε 500 μg/min ή και περισσότερο, ή με την ίδια δοσολογία ντοπαμίνης θα πρέπει να χορηγείται επιπρόσθετα νοραδρεναλίνη σε δοσολογία 5 μg/min για άτομα σωματικού βάρους περίπου 70 κιλών.

Ασχέτως της δοσολογίας που εφαρμόζεται, σε περίπτωση εμφανώς σημαντικής αύξησης της καρδιακής συχνότητας ή σε περίπτωση συχνών ανωμαλιών του ρυθμού, αντενδείκνυται αύξηση της δοσολογίας.

Η χορήγηση του φαρμάκου πρέπει να γίνεται κάτω από συχνή ηλεκτροκαρδιογραφική (για την έγκαιρη αναγνώριση αρρυθμιών) και αιμοδυναμική (για την καλύτερη προσαρμογή του ρυθμού εγχύσεως της ντοπαμίνης) παρακολούθηση.

Όταν βελτιωθούν τα σημεία καταπληξίας, ο ρυθμός έγχυσης της ντοπαμίνης μειώνεται σταδιακά και διακόπτεται, εάν δεν παρουσιασθεί επιδείνωση των αιμοδυναμικών παραμέτρων κατά τη φάση της σταδιακής μείωσης. Η ντοπαμίνη μπορεί να συνδυασθεί με δοβουταμίνη, ιδιαίτερα κατά το καρδιογενές σοκ.

Στην περίπτωση του μετεμφραγματικού καρδιογενούς σοκ, όταν οι αιμοδυναμικές συνθήκες απαιτούν συνεχή αύξηση του ρυθμού έγχυσης της ντοπαμίνης, πρέπει να συζητείται η προσφυγή σε μηχανική υποστήριξη με ενδοαρτηριακή αντλία το ταχύτερο δυνατόν, με στόχο να καταστεί εφικτή η παρεμβατική ή χειρουργική αντιμετώπιση του ασθενούς.