Διμεθινδένη

Η διμεθινδένη είναι αντιισταμινικό της ομάδας των αλκυλαμινών. Η δράση της είναι αποτέλεσμα της κατάληψης των Η₁ υποδοχέων της ισταμίνης. Έχει ήπια αντιχολινεργική και ηρεμιστική δράση. Όταν λαμβάνεται από το στόμα η δράση της εμφανίζεται σε 30' και διαρκεί 8-12 ώρες.

Η διμεθινδένη ασκεί κατασταλτική δράση επί του ΚΝΣ.

Η διμεθινδένη μειώνει σημαντικά την υπερδιαπερατότητα των τριχοειδών, που έχουν σχέση με άμεσες αντιδράσεις υπερευαισθησίας.

Σαν ανταγωνιστής των Η₁ υποδοχέων, η διμεθινδένη δεν επηρεάζει την προκαλούμενη από την ισταμίνη αύξηση της γαστρικής έκκρισης.

Σε συνδυασμό με Η₂ αντιισταμινικά καταστέλλει σχεδόν όλες τις κυκλοφορικές επιδράσεις της ισταμίνης.

Σε μία δερματική δοκιμασία πρόκλησης με ισταμίνη, η αντισταμινική δράση του ενέσιμου διαλύματος διμεθινδένης εμφανίζεται μετά την πάροδο 15-20 λεπτών. Επίσης σε μια δοκιμασία πομφών και ερυθρότητας έχει δειχθεί ότι, η επίδραση εφάπαξ δόσης 4 mg διμεθινδένης ενδοφλεβίως διαρκεί τουλάχιστον 12 ώρες.

Η συστηματική βιοδιαθεσιμότητα της διμεθινδένης σε στοματικό διάλυμα είναι περίπου 70%. Τα μέγιστα επίπεδα στον ορό επιτυγχάνονται μέσα σε 2 ώρες από τη χορήγηση στοματικού διαλύματος ή επικαλυμμένων δισκίων 1mg. Η εμφανής ημιζωή αποβολής ήταν περίπου 6 ώρες. Σε συγκεντρώσεις από 0,09μg/ml έως 2μg/ml το 90% περίπου της διμεθινδένης συνδεέεται με τις πρωτεϊνες του πλάσματος.

Μετά την ενδοφλέβια χορήγηση εφάπαξ δόσεων 4 mg μηλεϊνικής διμεθινδένης, η περιοχή κάτω από την καμπύλη συγκέντρωσης στο πλάσμα (AUC) ήταν περίπου 140 h.ng.ml^-1. Ο φαινομενικός χρόνος ημίσειας ζωής κάθαρσης της διμεθινδένης στον ορό ήταν περίπου 6 ώρες.

Σε συγκεντρώσεις που κυμαίνονται από 0,09 έως 2 mg/ml, περίπου το 90% της διμεθινδένης είναι δεσμευμένο στις πρωτεΐνες του πλάσματος (στον άνθρωπο).

Οι αντιδράσεις μεταβολισμού περιλαμβάνουν υδροξυλίωση και μεθοξυλίωση της ένωσης. Η διμεθινδένη και οι μεταβολίτες της αποβάλλονται από τη χολή και τα ούρα.

Δεν έχει παρατηρηθεί τερατογόνος δράση σε αρουραίους και κουνέλια. Η διμεθινδένη δεν επηρέασε τη γονιμότητα ούτε την περι- και μεταγεννητική ανάπτυξη των απογόνων σε δόσεις 250 φορές υψηλότερες από τη δόση που χορηγείται σε ανθρώπους. Δεν έχει παρατηρηθεί μεταλλαξιογόνος δράση σε διάφορα πειράματα in vitro και in vivo.