Λεπιρουδίνη

Αρχική δοσολογία

Αντιπηκτική αγωγή σε ενήλικες ασθενείς με HIT τύπου II και θρομβοεμβολική νόσο:
- 0,4 mg/kg βάρους σώματος ενδοφλέβια ως δόση εφόδου
- ακολουθούμενη από 0,15 mg/kg βάρους σώματος /ώρα σαν συνεχής ενδοφλέβια έγχυση για 2 – 10 ημέρες ή περισσότερο, αν είναι κλινικά αναγκαίο.
Κανονικά, η δοσολογία εξαρτάται από το σωματικό βάρος του ασθενούς. Αυτό ισχύει μέχρι 110 kg σωματικού βάρους. Σε ασθενείς με βάρος σώματος που υπερβαίνει τα 110 kg, η δόση δεν πρέπει να αυξάνεται πέραν της δοσολογίας των 110 kg σωματικού βάρους.

Παρακολούθηση και τροποποίηση στο δοσολογικό σχήμα του

Συνήθεις συστάσεις

Παρακολούθηση: - Γενικά η δοσολογία (ρυθμός έγχυσης) πρέπει να προσαρμόζεται στον ενεργοποιημένο χρόνο μερικής θρομβοπλαστίνης, aPTT. - Ο πρώτος προσδιορισμός aPTT θα πρέπει να διενεργείται 4 ώρες μετά την έναρξη της αγωγής. - Ο ενεργοποιημένος χρόνος μερικής θρομβοπλαστίνης (aPTT) πρέπει να παρακολουθείται τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Δυνατόν να είναι αναγκαίοι πιο συχνοί προσδιορισμοί, π.χ. σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια ή με αυξημένο κίνδυνο αιμορραγιών. - Εύρος στόχου (θεραπευτικό παράθυρο) για το aPTT: - Χρησιμοποιώντας σε αυτόματα μηχανήματα μέτρησης της πήξεως το “Actin FS” ή το “Neothromtin”, στόχος είναι η παράταση της φυσιολογικής τιμής του aPTT του μάρτυρα κατά 1,5 έως 3 φορές. - Με άλλα αντιδραστήρια, το ανώτατο όριο του θεραπευτικού παράθυρου του aPTT θα πρέπει να μειωθεί σε 2,5 φορές παράταση της φυσιολογικής τιμής του μάρτυρα. - Προκειμένου να προκύψουν ειδικά και ακριβή όρια τιμών aPTT, η συσκευή/αντιδραστήριο του εργαστηρίου μπορεί να ρυθμιστεί μετρώντας προτυποποιημένο ανθρώπινο πλάσμα με 0,15 μg/ml λεπιρουδίνης (κατώτερο όριο) και 1,5 μg/ml λεπιρουδίνης (ανώτερο όριο). Τροποποιήσεις δοσολογίας: - Οποιαδήποτε τιμή aPTT εκτός του εύρους του στόχου πρέπει να επιβεβαιώνεται αμέσως προτού εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με τροποποιήσεις της δόσης, εκτός και αν υπάρχει κλινική ανάγκη για άμεση αντίδραση. - Στην περίπτωση που η επιβεβαιωθείσα τιμή aPTT είναι πάνω από τα όρια του στόχου, η έγχυση θα πρέπει να διακοπεί για δύο ώρες. Κατά την επανέναρξη, η ταχύτητα έγχυσης πρέπει να μειωθεί κατά 50 % (δεν θα πρέπει να χορηγηθεί επιπλέον ενδοφλέβια δόση εφόδου). Η aPTT πρέπει να προσδιορισθεί και πάλι μετά από 4 ώρες. - Εφόσον η επιβεβαιωθείσα τιμή aPTT είναι κάτω από το όριο του στόχου, η ταχύτητα έγχυσης θα πρέπει να αυξηθεί κατά 20 %. Και πάλι θα πρέπει να προσδιορισθεί η aPTT μετά από 4 ώρες. - Κατά κανόνα, δεν πρέπει να γίνεται υπέρβαση του ρυθμού έγχυσης των 0,21 mg/kg/ώρα χωρίς να ελέγχονται οι διαταραχές της πήξης οι οποίες ενδέχεται να παρεμποδίσουν μια ανάλογη απόκριση του aPTT.

Συστάσεις για τη χρήση σε ασθενείς που έχουν προγραμματισθεί να μεταταχθούν σε από του στόματος αντιπηκτικά

Στην περίπτωση που κάποιος ασθενής έχει προγραμματισθεί να λάβει παράγωγα κουμαρίνης (ανταγωνιστές της βιταμίνης Κ) για από του στόματος αντιπηκτική αγωγή μετά τη θεραπεία με λεπιρουδίνη, ισχύουν τα ακόλουθα: η χορήγηση παραγώγων της κουμαρίνης πρέπει να ξεκινά μόνο όταν ο αριθμός των αιμοπεταλίων επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα. Η προγραμματισμένη δόση συντήρησης πρέπει να ξεκινά χωρίς δόση εφόδου. Για να αποφευχθεί η προθρομβωτική δράση όταν αρχίζει η χορήγηση της κουμαρίνης, η χορήγηση της παρεντερικής αντιπηκτικής θεραπείας πρέπει να συνεχίζεται για 4 με 5 ημέρες. Το παρεντερικό σκεύασμα μπορεί να διακοπεί όταν οι τιμές INR σταθεροποιηθούν εντός των επιθυμητών ορίων.

Συστάσεις για τη χρήση σε ασθενείς με νεφρική βλάβη

Καθώς η λεπιρουδίνη απεκκρίνεται και μεταβολίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τους νεφρούς, η νεφρική λειτουργία του ασθενή πρέπει να λαμβάνεται υπόψη πριν τη χορήγηση. Σε περίπτωση νεφρικής ανεπάρκειας μπορεί να παρουσιασθεί σχετική υπερδοσολογία ακόμη και υπό το σύνηθες δοσολογικό σχήμα. Γι' αυτό η δόση εφόδου και ο ρυθμός έγχυσης πρέπει να μειώνονται σε περίπτωση που υπάρχει υποψία ή είναι ήδη γνωστή νεφρική ανεπάρκεια (κάθαρση κρεατινίνης μικρότερη από 60 ml/λεπτό ή τιμή κρεατινίνης πάνω από 15 mg/l [133 μmol/l]).

Οδός χορήγησης

Αρχική ενδοφλέβια δόση εφόδου:
Για την ενδοφλέβια ένεση εφόδου, απαιτείται ένα διάλυμα σε συγκέντρωση 5 mg/ml.
Η ενδοφλέβια ένεση πρέπει να γίνεται αργά.

Ενδοφλέβια έγχυση:
Για συνεχή ενδοφλέβια έγχυση, απαιτείται ένα διάλυμα σε συγκέντρωση 2 mg/ml. Η ταχύτητα της συσκευής αυτόματης έγχυσης [ml ανά ώρα] πρέπει να ρυθμίζεται ανάλογα με το βάρος σώματος.