Αντιρετροϊκά

Xρησιμοποιούνται κυρίως για την αντιμετώπιση του συνδρόμου της επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας που προκαλείται από τον ιό HIV.

Aνάλογα με τον μηχανισμό δράσης τους διαιρούνται:

• Στους αναστολείς της ανάστροφης μεταγραφάσης του ιού HIV αβακαβίρη, διδανοσίνη, εμτρισιταβίνη, λαμιβουδίνη, σταβουδίνη, ζαλσιταβίνη, ζιδοβουδίνη, τενοφοβίρη (νουκλεοσιδικοί αναστολείς ή νουκλεοσιδικά ανάλογα), εφαβιρένζη και νεβιραπίνη (μη νουκλεοσιδικοί αναστολείς),

• Στους αναστολείς της πρωτεάσης αταζαναβίρη, ινδιναβίρη, ριτοναβίρη, λοπιναβίρη, σακουϊναβίρη και

• Στους αναστολείς της σύντηξης , οι οποίοι εμποδίζουν τη σύντηξη της κυτταρικής μεμβράνης του ιού και της μεμβράνης του κυττάρου-στόχου: ενφουβιρτίδη.

Η συνδυασμένη αντιρετροϊκή θεραπεία συνοδεύεται συχνά από ένα σύνολο μεταβολικών διαταραχών, οι οποίες είναι:

1. Λιποδυστροφία: Ανακατανομή του λίπους του σώματος με απώλεια του υποδορίου λίπους και εναπόθεσή του στην κοιλιά, τον αυχένα και τους μαστούς. Η δημιουργία της έχει συσχετισθεί με τη μεγάλη ηλικία, το είδος της αντιρετροϊκής αγωγής (κυρίως με αναστολείς της πρωτεάσης και της ανάστροφης μεταγραφάσης) και τη μεγάλη διάρκεια θεραπείας
2. Δυσλιπιδαιμία: Υπερτριγλυκεριδαιμία, υπερχοληστερολαιμία και
3. Υπεργλυκαιμία και αντίσταση στην ινσουλίνη που αποδίδονται κυρίως στους αναστολείς της πρωτεάσης και τους νουκλεοσιδικούς αναστολείς.

Με τη χρήση των τελευταίων έχουν συσχετισθεί περιπτώσεις γαλακτικής οξέωσης.