H υπεριδρωσία μπορεί να συνοδεύει διάφορα συστηματικά νοσήματα ή να είναι ιδιοπαθής. Στην πρώτη περίπτωση η αντιμετώπιση είναι αιτιολογική της κύριας νόσου.
Στην ιδιοπαθή μπορούν να χρησιμοποιηθούν:
- Φορμαλδεàδη σε διάλυμα 10-20% (για παλάμες και πέλματα).
- Γλουταραλδεàδη σε διάλυμα 10% για τα πόδια και 5% για τα χέρια.
- Mεθαιναμίνη σε διάλυμα 10% για χέρια και πόδια.
- Xλωριούχο αργίλιο σε αλκοολικό διάλυμα 20-25% ή σε υδατικό 20% κυρίως για τις μασχάλες.
- Xλωριούχο ζιρκόνιο σε διάλυμα 20% (σε απόλυτη αιθανόλη), 12% (σε ισοπροπυλική αλκοόλη) ή 10% (υδατικό) για τις μασχάλες.
- Aντιχολινεργικά (π.χ. προπανθελίνη) κυρίως από τη συστηματική οδό.
- Σε πιο σοβαρές καταστάσεις το βρωμιούχο γλυκοπυρρόνιο σε διάλυμα 0.05%, ως θεραπεία με ιοντοφορά για την αντιμετώπιση της υπεριδρωσίας παλαμών και πελμάτων.
Η αλλαντοτοξίνη τύπου Α χρησιμοποιείται στην επιμένουσα μασχαλιαία υπεριδρωσία σε ενήλικες και εφήβους > 18 ετών, που δεν ανταποκρίνεται σε άλλη θεραπεία (βλ. κεφ. 04.06.02 ).