H «κλασική» θεραπεία της αυτοάνοσης (ιδιοπαθούς) θρομβοπενικής πορφύρας συνίσταται στη χορήγηση πρεδνιζόνης (συνήθως 1 mg/kg ημερησίως) με προδευτική μείωση της δόσης μετά την επίτευξη του θεραπευτικού αποτελέσματος. Στις ανθεκτικές ή τις υποτροπιάζουσες μετά τη διακοπή της κορτικοθεραπείας περιπτώσεις δοκιμάζεται η σπληνεκτομή.
Aκόμη στις ανθεκτικές περιπτώσεις έχουν δοκιμασθεί με άλλοτε άλλη επιτυχία η κυκλοφωσφαμίδη (βλ. κεφ. 08.01 ), η βινκριστίνη και η βινβλαστίνη (βλ. κεφ. 08.04 ), η αζαθειοπρίνη και η κυκλοσπορίνη (βλ. κεφ. 08.08.02 ) και η δαναζόλη (βλ. κεφ. 06.07.01.01 ). H ενδοφλέβια γ-σφαιρίνη (βλ. κεφ. 14.02.01 ) προκαλεί συνήθως ταχεία αλλά παροδική αύξηση των αιμοπεταλίων δρώντας στον ανοσολογικό μηχανισμό της νόσου.
Στην ιδιοπαθή θρομβοκυτταιμία χρησιμοποιείται η υδροξυκαρβαμίδη και η αναγρελίδη, η οποία αναστέλλει την παραγωγή των αιμοπεταλίων (βλ. κεφ. 08.06.06 ).